استئونکروز در فک چیست؟

استئونکروز در فک

مدت زمان مطالعه: 5 دقیقه

استئونکروز در فک چیست؟

استئونکروز فک ها یک موجود بالینی نادر است که با تغییر خون رسانی یا مهار استخوان سازی و افزایش مرگ سلول های استخوان همراه است.

قبلاً تصور می شد که استئونکروز با بیماری هایی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک، نوعی کم خونی یا بیماری کیسون مرتبط است. اما امروزه انتشارات علمی اخیر نشان داده است که بیمارانی که بیس فسفونات مصرف می کنند نیز دچار استئونکروز هستند.

بیس فسفونات ها گروهی از داروها هستند که به طور گسترده در تعداد زیادی از بیماری های متابولیک استخوان استفاده می شود که برخی از آنها در افراد مسن بسیار رایج است، مانند پوکی استخوان.

دکتر فاطمه تیموری ، متخصص ارتودنسی اصفهان و متخصص جراحی فک و صورت در اصفهان ، فارغ التحصیل دوره تخصصی ارتودنسی در سال ۱۳۹۱ و عضو هیات علمی بخش ارتودنسی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد اصفهان که در زمینه ی استئونکروز در فک نیز متخصص هستند و مفتخر هستند به شما بیماران گرامی خدمات ارائه دهند.

علت استئونکروز فک مشخص نیست، اما مجموعه ای از عواملی که ممکن است مرتبط با این بیماری باشند شرح داده شده است. در بیش از 95 درصد بیماران مبتلا به استئونکروز فک، یک نئوپلاسم به عنوان بیماری زمینه ای وجود دارد.

بیس فسفونات ها با دوز بالا از تکثیر سلولی و کاهش گردش استخوان جلوگیری می کنند. عمل بیس فسفونات ها با مهار فعالیت سلول های بازسازی کننده استخوان عمل می کند. بیس فسفونات ها نه تنها در سطح استخوان بلکه در سلول های دیگر مانند بافت های نرم نیز عمل می کنند. این احتمال وجود دارد که استئونکروز فک یک بیماری چند عاملی باشد، یعنی عوامل متعددی در ظاهر آن دخالت دارند.

بیشتر بخوانید

آشنایی با انواع کیست دندانی

استئونکروز فک به سه مرحله اصلی طبقه بندی می شود:

مرحله I. در این مرحله، وجود استخوان در معرض یا نکروزه در بیماران بدون علامت بدون شواهد عفونت وجود دارد.
مرحله دوم. وجود استخوان در معرض یا نکروز در بیماران باعث درد و علائم عفونت می شود.
مرحله III. در بیماران مبتلا به درد، عفونت و علائمی مانند شکستگی، فیستول یا استئولیز، استخوان در معرض یا نکروز وجود دارد.

درمان ها و راه حل های استئونکروز فک چیست؟

استئونکروز فک با توجه به مرحله ای که به آن تعلق دارد درمان می شود.

در مرحله شماره یک، قرار گرفتن در معرض استخوان نکروزه وجود دارد اما عفونت وجود ندارد. درمان بر اساس کمیت میلی متری اندازه قرار گرفتن در معرض، تعلیق بیس فسفونات، رژیم دهانشویه کلرهگزیدین به مدت دو هفته و کنترل در 15 روز و یک ماه است.

اگر مرحله شماره دو باشد، دستورالعمل ها یکسان است و تجویز خوراکی آنتی بیوتیک به مدت 15 روز به همراه ضد التهاب های خوراکی اضافه می شود.

در مرحله سوم و آخر، درمان اعمال شده همانند مرحله دو است، اما با بی حسی موضعی، سکته استخوانی و در صورت لزوم دندان های درگیر برطرف می شود. در نهایت، همان کنترل‌هایی که در سایر مراحل انجام می‌شود، دنبال می‌شوند.