دندان اضافی چیست
هایپردنت یا هایپردنتی (Hyperdontia ) به رویش دندان اضافی که در حالت عادی نباید وجود داشته باشد، گفته می‌شود.
در حالت طبیعی تعداد دندانهای شیری ۲۰ عدد و تعداد دندانهای دائمی ۳۲ عدد است.
دندانهای شیری به دندانهای اولیه گفته می‌شود که از زمان نوزادی شروع به رویش و بیرون زدن از لثه می‌کنند
و در سنین مدرسه به تدریج افتاده و با دندانهای دائمی جایگزین می‌شوند.معمولاً در سن ۲۱ سالگی تمامی دندانهای دائمی بیرون زده اند.
به وضعیتی که در آن تعداد دندانهای شیری بیش از ۲۰ یا تعداد دندانهای دائمی بیش از ۳۲ عدد باشد، دندان اضافی گفته می‌شود.
انواع دندان اضافی
دندانی اضافی در هر بخشی از قوس دندانی ممکن است اتفاق بیفتد اما غالباً به صورت
دندان دائمی در موقعیت دندانهای جلویی کناری در فک بالا (ماگزیلاری) دیده می‌شود.
پس از آن شایع‌ترین موارد دندان اضافی مربوط به دندانهای آسیاب بزرگ فک بالا و پایین می‌باشد.
معمولاً دندان اضافی به صورت دندانهای عقل نهفته اضافی رویش می‌کند.
به دندان جلویی اضافی ماگزیلاری مزیودنس و به چهار دندان آسیاب بزرگ اضافی دیستودنس یا دیستومولر گفته می‌شود.
دندان اضافی شیری که اندکی پس از تولد دیده می‌شود، دندان ناتال یا زایشی نام دارد.
درمان دندان اضافی چگونه است؟
از بیرون زدن دندان اضافی نمی‌توان جلوگیری نمود.درمان اصلی این وضعیت کشیدن دندان است.
با این حال همراستا قرار دادن دندانهای اضافی با دندانهای مجاور نیز یکی از گزینه هایی است که باید مد نظر قرار بگیرد.پیامدهای این درمان ممکن است مفید باشد.
در صورتی که این درمان باعث بروز مشکلاتی برای دندانهای مجاور شود تنها راه ممکن کشیدن دندان اضافی است.در صورتی که دندان اضافی هیچ مشکلی ایجاد ننماید، بهتر است آن را رها کنید
تا از عوارض و پیچیدگی‌های مربوط به کشیدن دندان اضافی مانند بریدن یا قطع شدنرگهای خونی و عصبی، بیرون زدن نامناسب دندانها، آنکیلوز، شکستگی توبروزیته ماگزیلاری و در خطر قرار گرفتن سینوس ماگزیلاری و فضای بالی فکی (pterygomaxillary ) در امان بمانید.
